Net buiten Gulpen ligt Wittem, startpunt van deze route. Wie met de auto komt kan gebruik maken van de ruime parkeergelegenheid langs de Rijksweg. 

De eerste kilometers zijn lichtoplopend naar Mechelen waarna de weg iets steiler begint op te lopen naar Bommerig. Een typische Zuid-Limburgs gehucht met haar kenmerkende vakwerkhuizen en uiteraard een prachtig uitzicht over Epen.  

De grens over

De Camerig laten we links liggen om linea recta naar België te rijden waar de klim van Château Beusdael wacht. Een klassieker in de streek en ideaal op doortocht naar het Land van Herve of de Voerstreek. In Remersdaal wacht nog een venijnige klim in twee delen. Eenmaal boven volgt de beloning, een panoramisch zicht over het Land van Herve. Met een omtrekkende beweging om Aubel heen zet de route koers richting de abdij van Val-Dieu, bekend van het speciaal bier en het imposante bouwwerk.  

Deze regio is niet vlak, de beklimmingen volgen elkaar dan ook snel op. Nergens echt steil zoals in Zuid-Limburg, maar je zult het wel in de benen voelen. Net ten noorden van Bolland is de Mur de Couvent, een van de hoogtepunten van deze route. Hoewel ‘Mur’ iets anders doet vermoeden is dit een vlak fietspad met een formidabel uitzicht. Het verste punt van de route is daarmee bereikt en buigen af richting Charneux. Nooit in rechte lijn maar altijd via de autoluwe achterweggetjes die dit gebied kenmerken.  

Finale vol scherprechters

Via een stukje van de ‘Ravel ligne 38’ kom je weer in de buurt van Aubel, maar ook nu laten we de dorpskern links liggen om verder oostwaarts te trekken richting Henri-Chapelle. In twee etages bereikt de route hoogte punt: 350 meter. Let op, de N3 is een drukke weg. Na een korte afdaling in Henri-Chapelle draai je al snel weer een smalle weg in voor een opeenvolging van autoluwe achterafweggetjes langs Montzen en Moresnet. In Gemmenich aangekomen zou je bijna uit gewoonte het Drielandenpunt oprijden maar ook hier leidt het tracé je over een verrassend alternatief langs de bosrand van het Vijlenerbos met uitzicht op het Drielandenpunt. De klim is onregelmatig dus verschiet niet al je kruit in het eerste deel. Eenmaal op de top aangekomen steek je de grens met Nederland weer over. Na een kort intermezzo door Wolfhaag, Raren en Lemiers steek je alweer de grens over. Op Duitse bodem dient de laatste scherprechter zich aan, de Lemiersberg. Een kuitenbijter tot in het dorpje Orsbach waarna je voor een laatste keer de grens oversteekt. Eenmaal op het plateau is de finale is ingezet. In licht dalende lijnende komt Eys al snel in zicht. Nog één kort klimmetje langs de Eyserhalte. De laatste hectometer gaan in dalende lijn, een welverdiend einde. 

Foto’s & route: Nas-Raddine Touhami