Startpunt van deze route is bedevaartsoord Wittem. Tegenover de grote parkeerplaats zijn voldoende horecagelegenheden en een bezoekje aan het klooster zelf of de prachtige kloosterbibliotheek is aan te raden. Het gaat gedurende de hele rit op en af. Mooie lopers, pittige kuitenbijters en prachtige vergezichten. De lengte is beperkt, de hoogtemeters echter niet.

De route gaat van start richting Mechelen. Niet over de doorgaande weg, maar een prachtig gelegen pad via Overgeul. Hier zit weliswaar een strook van 600 meter gravel in, maar die is goed te doen, tenzij het bar slecht weer is (dan kun je gewoon via de doorgaande weg naar Mechelen rijden en de borden Epen volgen, waarna je automatisch weer op de route komt).

Voor de klimliefhebbers is de Schweiberg de eerste serieuze klim. Een heerlijke loper van zo’n 2,5 km. Tussendoor steek je af en daal je af richting Epen. Daarna ga je richting grensovergang. Het is nergens echt vlak, maar de volgende grote klim is vlak na Kasteel Beusdael. Het uitzicht is fenomenaal, maar waarschijnlijk heb je daar tijdens het klimmen maar beperkt te tijd voor om van te genieten.

De dubbele klim Mabrouck staat als volgende op het menu waarna de afdaling van La Clouse (voorzichtig!) volgt, daar start je met een gelijkmatige klim over mooi asfalt (kijk links omhoog en je ziet de Amerikaanse vlag wapperen van het Amerikaanse Kerkhof). Je sluit af met de klim Birven. Een smal, steil weggetje met matig asfalt (welkom in Wallonië, dit kom je nog wel vaker tegen ;-). Je vervolgt je weg zonder noemenswaardige hellingen, maar het is geen meter vlak via Henri-Chapelle, Montzen, Moresnet (google de geschiedenis van dit plaatsje maar eens!), Kelmis en Gemmenich. Rue de Sablon is een echte parel, want vanuit de bebouwde kom fiets je binnen 100 meter plots door prachtige natuur. De klim naar het Drielandenpunt bewaren we voor een volgende keer en we gaan over de doorgaande weg omhoog richting de NL grensovergang. De afdaling en een mooie rit door Raren brengt je aan de voet van het Vijlenerbos. Hier is het vervolgens weer klimmen geblazen. Volgende halte is richting het 3e land van deze route. Even over het bruggetje bij

Mamelis, 100 meter onverhard en je gaat bergop richting het Duitse Orsbach. Je passeert een authentieke kaasboer aan je linkerzijde.

Al snel verlaat je Duitsland en zit je weer op NL bodem. Het zwaarste zit er nu wel op. Via binnenwegen ga je richting Bocholtz, Baneheide en Eys. De Eyserbosweg laat je (gelukkig) links (of in dit geval rechts) liggen en na de beklimming onder het miljoenenlijntje en langs ‘het Toscane van Limburg’ daal je weer af naar Wittem. Het terras lonkt, je hebt het verdiend!

Foto’s en route: Milan van Wersch